Mas de la Cam...

Vandaag gaan we terug naar de Camping waar we vanaf 1994 t/m 2004 met zo veel plezier gekampeerd hebben. De camping waar we zo veel mooie herinneringen gemaakt hebben en de camping die we, samen met de eigenaren, nooit vergeten zijn. We hebben afgelopen week al app-contact gehad met Christophe en we zijn van harte welkom om een rondje te maken over te camping en er een hapje te eten. Het plan is om rond een uur of 4 richting Mas de la Cam te gaan.

Na het ontbijt lopen we even naar de supermarkt en daarna installeren we ons in het zonnetje bij het zwembad met een boek en een muziekje. Tegen 2 uur kunnen we niet langer wachten. We gaan naar de camping.

Even een uitleg over hoe en wat.. In 1994 gaan we, na 2 x Atlantische en 2x Middenlandse zee kust, voor het eerst naar de Cevennen. We hebben thuis al wel een camping uitgezocht, maar niet geboekt, Als we op Mas de la Cam aankomen staat Christophe bij de receptie. Hij heeft nog 2 plekken vrij. 1 midden op de camping onder de bomen en 1 klem aan de rivier in de volle zon. We kiezen voor de plek aan de rivier, waar we niemand voor ons hebben en vrij zicht op de Gardon en al het bamboe aan de overkant. Brendon en Mitchell lopen vanaf de tent zo de rivier in en iedere avond wordt er gevist. We staan daar 2 jaar als we in 1996 een stukje opschuiven richting de enige boom die er langs de rivier staat. Hetzelfde uitzicht alleen een beetje schaduw wat ook wel een lekker is. Weer 2 jaar later (na een rampzalige overstroming op een camping aan de Ardêche) mag er niemand meer pal aan de rivier staan. We schuiven wat verder naar achter, met de achterkant van de tent onder de bomen, maar nog steeds hetzelfde uitzicht. Op deze plek staan we een aantal jaren tot de regels nog verder aangescherpt worden en je helemaal niet meer aan de rivier mag staan. Het laatste jaar (2004) bivakkeren we, inmiddels zonder kinderen, op een plekje met nog steeds vrij zicht op de rivier alleen op een hoger gelegen gedeelte van de camping.

Het is geen camping met veel voorzieningen. De rivier (waar een dam in is gebouwd, zodat er voldoende water in blijft staan om te zwemmen) een simpel zwembad, dagelijks sportwedstrijden als voetbal en pingpong, er is een tennisbaan en 1x per week is er live muziek. Een aantal dingen zijn inmiddels wel veranderd. Het 'weiland' waar op gevoetbald werd is een kunstgrasveld geworden, er zijn 2 pumptrack banen, een hele grote apenkooibaan en heel veel speeltoestellen. Het zwembad heeft er inmiddels een 2e bad bij en er staan ligstoelen. Wat niet veranderd is, is dat Jean-Pierre (de eigenaar van de camping) met argusogen het zwembad in de gaten houdt. Eerst douchen, geen shorts maar een échte zwembroek en duiken mag niet. Françoise (vrouw van Jean-Pierre) zit nog steeds bij de receptie, Cédric staat bij de pizza's en Christophe regelt de rest. Wat dan weer wel nieuw is, is dat de dochter van Christophe (Britt) én de 2 meiden van Cedric (Maëlys en Anaelle), alle drie nog hummeltjes toen wij ze voor het laatst zagen, inmiddels ook aan het werk zijn op de camping.

Goed, we gaan naar Mas de la Cam dus. Als je het niet weet rijdt je vanaf de weg de afslag zo voorbij, vervolgens schuin naar beneden en dan over een mega smal bruggetje.We zetten de auto op de parkeerplaats en lopen langs de slagboom...

Als we naast de receptie over het zwembad uitkijken staat Christophe beneden op het terras. Hij kijkt omhoog en herkent ons meteen. We lopen naar beneden en krijgen een dikke knuffel. Zo leuk, zo lang geleden. We zijn niets veranderd zegt ie, hij dus ook niet. Hij spreekt vloeiend Nederlands, wat dan ook weer en leuk verhaal is. De 1e paar jaar dat we op de camping stonden hebben we alleen Frans met hem gesproken. We weten dat hij met een Nederlandse (Susan) getrouwd is, maar pas na een paar jaar kwamen we tot de ontdekking dat hij dus ook Nederlands sprak.

Het gaat goed met Susan (zij is in Nederland odm), zijn ouders (Jean-Pierre en Françoise) en het gaat goed met zijn broer (Cédric). Hij roept Jean-Pierre erbij, stelt ons voor aan de nieuwe generatie fam. Noye en als Cédric in de buurt is haalt hij ook die erbij. We halen herinneringen op, drinken wat op het terras (nee, we mogen niet betalen) en dan gaan we een rondje maken over de camping.

De receptie

De Mas

Het terras

Het zwembad

Het speelveld wat ooit het voetbal'weiland' was

Pumptrack

En dan ons 1e plekje (1994/1995) aan de rivier...

Het uitzicht

Ons plekje in 1996/1997

Ons plekje van 1998/2003

De dam

Springrots

Zelfs de ezels zijn er nog

Hoe vaak hebben we hier wel niet gezwommen...

Na nog een rondje over de rest van de camping komen we weer terug bij het terras. We praten nog even met Christophe en met de belofte dat we straks terugkomen om te eten gaan we terug naar ons hotel.

Om 18.00u zijn we weer op de camping. We worden weer hartelijk verwelkomd, nu door Maëlys. We krijgen een plekje in de schaduw. Santé!

Na het eten maken we nog een selfie op ons plekje aan de rivier...

...en nog een laatste foto van het plekje waar we zoveel jaren hebben gestaan...

Terug op het terras nemen we, na een dikke knuffel,nog een foto met Christophe...

... en zwaaien we gedag naar Françoise. Ze komt meteen achter de bar vandaan. We krijgen een driedubbele knuffel. "Merci de votre visite".. Merci a vous Françoise. Au revoir"... "Au revoir, mais pas de vingt ans" is het antwoord. Tot ziens, maar geen 20 jaar meer wachten... We pinken een traantje weg, krijgen nog een laatste knuffel en dan gaan we echt weg...

Nog een laatste x over het bruggetje...

Nog een laatste blik op de camping...

Au revoir...