Na het ontbijt rijden we weg richting St. Jean du Gard. Ondanks dat we de tolweg vermijden kunnen we toch lekker doorrijden. We stoppen bij de pomp voor koffie en beginnen dan aan het laatste stuk van de reis. Een klein stukje A75, maar gaan er al snel weer af richting Mende...

Even de benen strekken en genieten van het N.P de Cevennes...

De volgende foto, net voorbij Florac, heeft een verhaal. Brendon, Mitchell en Wim en Ina zullen de foto herkennen, al moet er eigenlijk links van Benny nog een racefiets staan. Voor degene die het verhaal niet kennen, bij deze... We hebben geen idee meer welk jaar het was (zoeken we thuis op), maar de racefiets ging altijd mee op vakantie. Zowel Benny als Brendon en Mitchell hebben er gebruik van gemaakt. Op een middag, als er een voetbaltoernooi op de camping is, besluit Benny een stukje te gaan fietsen. Prima. Na een tijdje beginnen er wat mensen (Wim/Ina, Ed/Loes, Cees/Marjan, geen idee meer wie), zich een beetje ongerust te maken. Benny blijft wel lang weg. Anja is totaal niet ongerust, hij fietst niet in 7 sloten tegelijk. Op een gegeven moment zien we Suzanne (van de camping) over het bruggetje naar onze tent lopen en dan vermoeden we dat er toch wel iets aan de hand is. Als ze ziet dat wij niet bij de tent zijn komt ze richting voetbalveld lopen en als ze Anja ziet zitten komt ze al lachend aan. Benny heeft gebeld, hij is in Florac en kan niet meer terug fietsen of Brendon (die was inm 18+ en had zijn rijbewijs) hem met de bus (bedrijfsbus v Vugt waar we mee op vakantie waren) kan komen halen. Brendon is aan het voetballen en roept meteen; "Ja, straks!" Wim heeft een fietsendrager op het dak van de auto en biedt meteen aan om te rijden (50km heen en 50km terug door de bergen). Anja gaat mee. Als we in de buurt van Florac komen zien we Benny op de stoeprand van een bruggetje zitten. De fiets staat tegen de brug. Wim stopt, Anja maakt een foto en pas als we toeteren ziet Benny dat we er zijn. Hij is helemaal vertyft, grof gezegd. Hij wilde over de Col de St. Pierre fietsen en dan beneden langs, via St, André de Valborgne, weer terug naar de camping, maar miste de afslag en was vervolgens door gefietst naar Florac. Daar omgekeerd en realiseerde zich meteen dat zijn benen nooit meer terug naar de camping konden fietsen. Geen eten, geen drinken mee én niemand had een mobiel. Hij is bij een camping gestopt en die hebben Mas de la Cam voor hem gebeld. Hij heeft daar een uur gezeten, voordat Wim en Anja dat hele stuk met de auto gereden hadden. De fiets is op het dak van de auto gegaan en Benny, als een dood vogeltje achterin. Nog jaren daarna, als we op de camping waren was de vraag; "Gaat Benny nog fietsen?" of "Ken je die van die man die naar Florac ging op de fiets...?" Hahahaha. Het is jammer dat we de originele foto niet digitaal hebben, maar zo zag het er ongeveer uit.

Na Florac volgen we de Corniche de Cevennes en die brengt ons dan ook op de Col St. Pierre. We hebben die ontelbare keren gereden, vanaf de camping gelopen en zowel Benny als Mitchell hebben hem gefietst.

De weg ie hier zo bekend. De herinneringen poppen op alsof we hier vorige zomer nog waren en het geen 20 jaar geleden is.

Het hotel ligt midden in het dorp en ook hier is alles bekend. Als we in gecheckt zijn en de bagage is uitgeladen lopen we meteen het dorp in. De bedoeling is om vroeg te eten en dan halen we bij de Super-U nog wel iets voor vanavond, maar dat feest gaat niet door. Er is zelfs nu al geen keuken meer open, vanavond om 19.00u zijn we aan de beurt. We reserveren een tafeltje en lopen dan toch nog even naar de Super-U voor wat boodschappen.

La Fontaine de Stevenson. Saint-Jean-du-Gard was de laatste halte van de schrijver Robert Louis Stevenson, die hier in 1878 de reis van zijn beroemde “Travels with a donkey” beëindigde.

De weg naar het station van de Train a Vapeur (stoomtrein) van St. Jean naar Anduze.

We eten bij Le Bistrot, Benny heeft een burger en Anja entrecôt. We hebben allebei een coupe met 2 bolletjes ijs na.

Na het eten lopen we nog een rondje door het dorp, langs de rivier en dan over de kermis, die er al 30 jaar hetzelfde uitziet, terug.

Tot morgen!