Om 7.15u zijn we wakker, om 8.00u zitten we aan het ontbijt en om 09.00u checken we uit en gaan we op weg naar onze volgende stop; Étretat.

We geven aan de GPS meneer van Garmin door dat we tol/snelwegen willen vermijden en gaan dan op weg. Dat gaat goed, tot hij ons ineens linksaf van de route afstuurt. Dat is raar! We twijfelen even maar luisteren dan toch maar naar wat hij zegt. Linksaf dus. We komen op een smalle landweg terecht en het raakt kant nog wal, zeker wanneer we na een kwartier/20min weer terug komen op de oorspronkelijke route. Bijzonder! Bij gebrek aan een koffietentje stoppen we op een parkeerplaats om de benen te strekken en als de Garmin meneer ons even later wederom de route af wil hebben besluiten we niet meer te luisteren, We blijven op de route, hij corrigeert zichzelf snel, maar we pakken ook de kaart er maar bij, zodat we zelf in in de gaten kunnen houden waar we heen moeten. In 13 jaar vakantie's naar Frankrijk en 7 roadtrips in de VS zonder GPS zijn we nog nooit zo vaak zoek gereden als de afgelopen jaren met de GPS aan...

Als we een Mac zien is er eindelijk de mogelijkheid voor een bak koffie, tadahhh!!

Op 50km voor Étretat stoppen we nog een x langs de kant van de weg. Gewoon een inham met een P niks meer en niets minder.

En dan rijden we Étretat binnen... Okayyy, het is hier druk, héél druk, maar het adres van het hotel staat in de GPS, dus daar vertrouwen we maar op. Tot 2x toe stuurt de Garmin meneer ons een straat met één richting verkeer in en dat mag dus niet. We rijden door, hij past de route aan en dan zijn we ineens voorbij 'bestemming bereikt'. Huh, we staan inmiddels op een plein met een volle parkeerplaats en een miljoen toeristen, maar we hebben geen hotel met de naam die we zoeken gezien. We doen nog maar een rondje. Leuk geprobeerd, zelfde verhaal. We roepen de hulp in van de juffrouw van Google maps, misschien helpt dat. Nope! Na weer een rondje, zonder het hotel te vinden, stoppen we maar op het pleintje. Anja stapt uit en loopt een restaurant binnen om te vragen waar we moeten zijn. Vlakbij, zegt de mevrouw van de bediening. Ze wijst naar de overkant. Die straat in en dan halverwege op de hoek. Dat is leuk, maar ook die straat is één richting verkeer en daar mogen we dus vanaf deze kant niet in. Je zou zeggen, doe nog een rondje, maar als het zo simpel was waren we nu al ingecheckt geweest. Ze pakt pen en papier en tekent de route. Volgende poging... We rijden nu de goede straat in, maar zien nog steeds niets wat op een hotel lijkt. Nog maar xtje stoppen en vragen aan een uiterst vriendelijke jongen die én Engels spreekt én een paar weken geleden in Amsterdam is geweest. We maken vrienden en hij weet ook nog het hotel aan te wijzen. We staan in de goede straat, maar de ingang zit om de hoek. Een hotel vermomd als gewoon huis...

Er is geen enkele mogelijkheid om te parkeren, dus zetten we de auto maar even daar waar hij niet mag staan. Anja neemt de papieren mee en gaat op zoek naar de receptie. De pijl buiten wijst naar links om de hoek, waar op de deur Fermé (gesloten) staat met een pijl terug naar rechts om de hoek. Hij gaat lekkerrrr! Er is een open deur met meteen daar achter een trap naar boven en onderaan die trap hangt zowaar een bordje dat de receptie op de 1e verdieping is. Woohaahhh, we komen er wel! Er is een smalle, vreselijk oubollige, ronde trap zonder leuning naar boven en op de overloop zijn 3 dichte deuren en een volgende oubollige ronde trap zonder leuning nog verder naar boven. Na een voorzichtig 'Allo" van Anja gaat de deur van de bezemkast open. Er zit een Chinees meisje achter een plank die aan de muur hangt. Ja, we zijn goed! Ze wijst op een lijst en vraagt of dit de goede naam is. Dat is het. We krijgen 2 sleutels, 1 van de kamer met balkon en zeezicht op de 3e verdieping en de andere sleutel is van de voordeur, want na 18.00u is er niemand meer. Willen we ontbijt morgen op de kamer? Er is geen ontbijtruimte, maar voor €11,- pp/pd komt ze een plateau met ontbijt op de kamer brengen. We kunnen zelf kiezen hoe laat. Helemaal goed... hopen we. Er is geen lift, maar de dame is vreselijk behulpzaam en wil met alle plezier Benny met de koffer helpen. Ook de ronde trap naar de 3e verdieping is oubollig en zonder leuning, maar als we de kamer open doen maakt het uitzicht al meteen veel goed!

Ennn, daar is dan ook meteen alles mee gezegd! De kamer ruim, dat dan weer wel, maar met een likje verf kun je de oubolligheid écht niet verstoppen. De kamer is in lichtblauw met geel en alles wat er staat is ouwe meuk. De kraan op de wastafel zit los, maar in de douche hangt dan weer wel een loeier van een regendouche. O.M.G!

We gaan terug naar beneden om te kijken hoe dat zit met het parkeren. Geen probleem, zegt de Chinese dame. Ze wijst op een plattegrond die aan de binnenkant van de bezemkast deur hangt. Kijk als je zo en zo rijdt en dan hier en daar de bocht om gaat is er een parkeerplaats en als die vol is rijdt je zo en zo en hier en daar de bocht om en daar is altijd plek. Comment?? Bij de 1e bocht is Anja de draad al kwijt. Na nog een poging geeft ze het op. Ze gaat toch afsluiten, zegt ze, loop maar mee... Haar auto staat rechts om de hoek, naast de deur met Fermé erop en we mogen op haar plekje staan. Ach, das lief! Wel moeten we wéér een rondje rijden, want we kunnen in de straat waar we staan niet keren, omdat het één richting verkeer is. We rijden, uiteraard, gewoon weer verkeerd, maar dan zien we haar toch eindelijk bij haar auto staan. Joehoooeee! Ze rijdt weg en het plekje is van ons. Wel staat er 'Payer' op de plek, we moeten dus betalen. Na 19.00u is gratis, overdag met een max van 5uur. Het zal wel! We leggen een ticket voor het raam dat iig geldig is tot morgenochtend 09.20u.We zijn er klaar mee.

We lopen in 2 minuten naar het strand waar we een terrasje opzoeken. Dat hebben we wel verdiend. Een Leffe en een Virgin Mojito! Santé!

Het uitzicht vanaf het terras is trouwens prima...

En dan moeten we ook nog eten. We lopen over de boulevard en aan het einde zien we een gezellig druk tentje. Ze hebben fish & chips en salade's, dus allebei blij. Op het terras staat mega veel wind, we verkassen naar binnen, waar het met 2 deuren tegenover elkaar open ook behoorlijk winderig is. 4 personeelsleden zitten te eten, 1 staat achter de bar en 1 loopt z'n benen uit z'n lijf om iedereen te bedienen, bestellingen op te nemen en af te rekenen. Hij heeft er druk mee, dus het duurt ff voor hij de drankjes komt op nemen. Een biertje van de tap €6,- en 25cl Fuze tea ook €6,-. Hoe verzin je het. We bestellen meteen maar de fish & chps voor Benny en de salade met zalm, mosselen, garnalen en ei voor Anja. Wil ze er brood bij? Graag!

Het ziet er allemaal heerlijk uit en dat is het ook wel, behalve dat in alle garnalen het darm/strontkanaal niet verwijderd is! Gadver de gadver! Willen we nog een dessert? Lekker! De ijskaart komt, maar effe serieus €11,- voor 3 bolletjes ijs? Dat is €22,- voor z'n twee. En ja, ja we weten dat de gulden tijd voorbij is, maar toch... even snel omgerekend is dat dus bijna 50 gulden voor 2 ijsjes. Excuse my words, maar NO FUCKING WAY! We slaan deze x even over. In de straat hierachter zagen we een ijssalon, die heeft ook vast wel een lekker ijsje. Vast wel... alleen is hij inmiddels gesloten. Een eindje verderop zit een crêperie, missch daar.... Als we in de buurt zijn is er ineens een berg lawaai. Een aantal kokmeeuwen, of wat het ook mogen zijn, hebben een crêpe van een een mevrouw d'r meeneembordje gejat en vechten als leeuwen en beren om een stukje. Hahaha, doei crêpe! Inmiddels zijn wij er eigenlijk ook wel klaar mee. We lopen uit de zon in de wind te blauwbekken van de kou. We gaan terug naar het hotel, naar de koffie en de thee. Het is wel genoeg geweest voor vandaag.

We werken de website bij en genieten nog even van het zonnetje op ons balkon in de wetenschap dat we de hele nacht kunnen luisteren naar het geluid van de Atlantische Oceaan,,,

Deze dag met hobbels en bobbels is voorbij. Tot morgen!